Ik bevind me onder jullie. En ik krijg een metafoor. Een element uit jullie leven. Een glimp. Iets wat jullie hebben gekregen of gegeven. Die metafoor heeft een eigen betekenis. En dan geven jullie het door aan mij. Een nieuwe betekenis. Een leermoment. Iets wat het met mij doet. Er schijnt een nieuw licht op mijn vraag. Wat wil ik eigenlijk? Waartoe doe ik dit? Wat wil ik van jullie? En wat willen jullie van mij? En wat willen jullie van dat moment van samenkomst?

De metafoor is een beweging. Een bal die gaat rollen. Of een golfbeweging. Een dynamiek die van de ene naar de ander springt. En dan weer terug. En dan weer een hele andere kant op. En dan alle kanten tegelijk. En dan weer oplicht in verschillende kleuren. En dan weer donker wordt en zich verschuilt in een donker hoekje. En dan langzaam weer tevoorschijn komt en zich rustig verspreidt. Alsof het de ruimte en het moment volledig beheerst. Als een rust. Een veiligheid. Een wijsheid. Iets wat zichzelf creëert.

Het is wie jullie zijn: rotsen, de basis van mijn missie. De elementen op wie ik kan bouwen. Jullie staan aan de knoppen. Leren via mij voor jezelf. Zodat jullie in je kracht kunnen staan. En dat jullie je eigen metafoor weer kunnen doorgeven. Als wijze bewegingen in de ruimte.