Afgelopen vrijdag: de laatste klas van de week voor het eerst gezien. De les begint, ik geef informatie voer een klassengesprek, voer met de klas een kleine politieke discussie. Daarna volgt de uitleg voor de opdracht. In groepjes werken de studenten naar een presentatie in de week voor de kerstvakantie. Omdat ze allemaal iets leren met ondernemen, moeten ze presenteren in de vorm van een pitch. Dat werken in groepjes geeft mij de mogelijkheid om langs te lopen en de studenten wat beter te leren kennen. Er wordt gelachen, ondertussen ook ge-instagramd.

Na een minuut of vijf beginnen ze met oriënteren op de opdracht. ‘Mevrouw, ik snap er helemaal niets van! Wat moet je nou met die vragen doen?’ Ik kijk mee, en ik zie dat de student in kwestie probeert om de ‘vragen’ van de studiewijzer te beantwoorden. ‘Nee, dat is de studiewijzer. Daar staat de informatie in die we komende weken gaan behandelen. Als je iets verder scrollt vind je de opdracht.’ ‘Oooohw, ja, ik zie het.’ Ik zie dat de studenten langzamerhand steeds meer bezig zijn met de opdracht, en ga bij het laatste groepje zitten. Dat laatste groepje was al iets meer bezig met de opdracht. Een van de jongens begint te vertellen: ‘Ik heb eerst havo gedaan op de middelbare school, maar… laten we zeggen… dat ging niet helemaal meer. En mijn ADD, enzo..’ Hij vertelt verder over wat er is gebeurd, en hoe hij heeft besloten om naar zijn huidige opleiding te gaan. ‘Hier kan ik beter vooruit. Andere sfeer, nieuwe mensen. Dat past beter bij me.’

‘Mevrouw, kunt u zien dat ik ADD heb?’, vraagt zijn groepsgenoot uit het niets. ‘Euhh.. ik zie een rustige jongen die geconcentreerd is op zijn opdracht. Het is nog niet bij me opgekomen.’ ‘Ja, vertelt hij verder, ik heb ook ADD. Zo begint een gesprek over ADD, en de verschillende vormen. De ene jongen heeft meer behoefte aan geroezemoes om zich heen. Hij mist ze zodra die prikkels er niet zijn. De andere jongen heeft juist meer behoefte aan rust en zo min mogelijk prikkels. Zo hetzelfde, en tegelijk zo verschillend. Hoe kan ik beide situaties voor de studenten regelen? Wat kan ik ze daarin bieden? Of… zou het niet mooier zijn als ze de ideale situatie zelf kunnen regelen?

Mooie persoonlijke verhalen. Hoe krijg je studenten zover dat ze zichzelf te laten zien? Door juist niets te doen. Door interesse te tonen. Vragen te stellen. Een open houding aan te nemen. Als je dat geeft, krijg je de mens achter de student terug. En als ik kan werken met de mens achter de student, dan worden de lessen in burgerschap pas echt waardevol. Wat je geeft, krijg je terug.

En over het geven gesproken: Vandaag is het #GivingTuesday. Dit is een maatschappelijke ‘dag van de…’. Daarin worden allerlei acties opgezet om (kans)arme mensen over de hele wereld te helpen met wat ze ook maar nodig hebben. Meer weten? Check het filmpje, en kijk eens op de website.

Toch jammer, dat ik op deze #GivingTuesdayNL niet hoef te werken..